FREDI MËRKURI

NË KUJTESËN E ERËS, GJETHET QË RANË SIVJET ....
NË KUJTESËN E UJIT, DEGËT QË I MORI LUMI ...





HIJE DRITE

Hije-drite flokët e një femre të prera shkurt.
Diellin e ndamë përgjysmë dhe e hëngrëm së bashku me shokët.
Mëngjeset ngjanin si lëvozhga portokalli, ca bishta lulesh përreth
Kalërime dritash brenda syve të tu, copa deti të rrëshqitën mbi faqet e skuqura!
Kush i mblodhi copat e një Hëne që ishte thyer në oborr?!
Pikat e shiut mbjellin hije drite.


ERËS

Sepse ndërtuan mullirin me erë,
njerëzit u shpërblen për bujarinë, me miell.
Kurse era pa kuptuar, duke pasur idenë
se është e pa dukshme, e pa kapshme,
dhe mbi të gjitha e lirë,
nuk mendon se njerëzit,
pikërisht mbi lirinë e saj
ndërtojnë mullinj me erë.
Rrugës që kalon ajo,
bluhet mielli i tyre


KY ËSHTË SHKAKU.


Dielli rrezet e veta i ktheu dhe i nguli thellë në trup.
Gjak i verdhë përshkoi gjithësinë.
Gjethet e një peme përqafuan njëra-tjetrën,
dhe pema plasi nga asfiksia.
Limfë e gjelbër u mbyt në kënetë,
e cila nuk pranoi që të varrosej aty kujtimi i tyre,
nga frika mos ndotej.
Mbrëmja e shqeu yllin e parë dhe pastaj e hodhi në perëndim.
Toka gëlltiti shkëmbinjtë dhe i përtypte e babëzitur.

Atë natë, logjika e shitur e kishte vrarë kujtesën.
Ky ishte shkaku, që ditët tona, zvarriten të çala.



TABLO VJESHTE

Dëgjoj hapat e tua tek ecin të zverdhura, të mpira dhe memece.
Me orë të hirta rrija i heshtur,
si një pemë me ankth të gjelbër,
pa dashur të zhubrosja me frymëmarrjen time,
flokët bionde të heshtjes.

Dëgjoj zërin tënd tek përpëlitet i plagosur nga brenga torturuese, ngaqë germat e tyre i cungoi duke u prerë gjymtyrët, dhe ato vërtiten të çala dhe të mjera, pa mundur t’i japin dorën njëra-tjetrës, të mund të ndërtojnë fjali.

Ndiej frymëmarrjen tënde tek po zvarritet.
Mendime të tjera të huaja e kapin për fyti dhe e mbysin në shkallë, që u ndërtuan enkas për t’i ngjitur.
Ajo që i zbret duke u rrokullisur.
Diku i bie kapela, pastaj dhe njëra këpucë.
Fustani iu gris nga gjembat e një kujtimi të vjetër,
kurse shalli iu var mbi një degë.


KOSOVËS

Disa gjethe pemësh, që prej kohe vareshin
në degët të trishtuara,
erdhën me një frymë dhe më thanë:
-Hape dritaren, hapa vetëtimash dëgjohen!

Skeletet e kalbura të gjetheve, prej kohe rrëzuar përtokë,
martire me fytyra të ngurtësuara, nisën të këndonin aliluia-aliluia...

Vallë, si mundi kraharori i pyllit, të mbante tërë ato gjethe të reja që ranë?!

Hapa derën dhe mbi një rrugicë të pafundme, të gjelbër,
të shtruar me gjethe të vjetra dhe të reja,
Pashë tek po shëtiste shëmbëlltyra e lirisë.


DASHURI PËR ATDHEUN

Gurë të bardhë dhe të lëmuar,
tokë e freskët që flet në gjuhën e lumenjve,
lisa viganë që pareshtur ujitni luledele,
det me flokë të thinjura që ringjall shkëmbinj,
shkëmbinj që mbi supet tuaja mbartni diellin.

Plepa të gjatë dhe të heshtur, buzë rrugës shtrijnë hijen e tyre të tkurrur nga pikëllimi.
Puset që u mbushën plot me klithma,
tani pareshtur uji i tyre qarkullon në damarët e tokës dhe e ushqen atë..

Me gjuhën e murrme të baltës,
eshtrat e të flijuarve belbëzojnë,
këngën e gjetheve të vjeshtës.


DO TË BJERË SHI.

Do të bjerë shi!
Di të lexoj erërat e kaltra!
Ato që shkruajnë me re të thurrura mendimet e tyre.
Të ngarkuara me stalagmite të kristaltë.
Dhe kur erërat e tjera mashkullore, thyejnë degët e pemëve, atëherë palmat e larta,
që qëndrojnë të heshtura buzë trotuareve,
freskojnë me kënaqësi.

Filloi të bjerë shi.
Nëse mundesha të përktheja mendimet e tyre të kaltra,
duhet të dija krejt gjuhën e shiut.

Bie shi.
Isha nisur të bëja xhiron.
Istiktivisht mora ombrellën..,
por ato më njohin kush jam...
Ombrellën çfarë e dua?!

Do të doja dikur, të mësoja tërësisht gjuhën e shiut,
që të mund të përkthej erërat e kaltra femërore!


VETMISË TIME

Retë, varka druri të heshtura,
erdhën të ngarkuara me gjahun e tyre,
që kishin peshkuar në netët,
të cilat i shtrydha si limon.





BANORË TË PËRHERSHËM



Të larta si përralla dhe të ndërtuara bukur
me qerpiç, muret e ëndrrave tona

Hyrjet e tyre, kube me gurë të skalitur
nga gjumë fëmijësh në net dimri

U rritëm.
Veç shikimi hyn ende nga vrimë e bravës,
ne jo.

Banorë të përhershëm do të jemi,
në bahçet përreth avllisë së ëndrrave tona.



NGA ËSHTË ORGJINA IME?

Nga një ditë e vogël,
e veshur me një fustan të shkurtër veror,
që dikush i rrëmbeu nga dora portokallen...





EMIGRANT, DO TË THOTË KLITHMA


Hapa të helmuar shpuan dëborën.
Dëbora klithi.
Lumi, hamall i denjë,
ngre arkat e rënda me klithma të dëborës
Klithmat, bija të serta të një nëne të bardhë,
shqyejnë tokën duke u përpjekur të kapen mbas rrënjëve të pemëve.
Lumi punon.
Vaporë të zinj shkarkohen në port,
e të tjerë presin për tu shkarkuar.
Heshtja e tij ngre mbi supe arkat e rënda.
Peshorja e dhimbjes peshon, peshon, peshon..!

Klithma të bukura, ezmere, bionde.
Klithma jetime.
Krahët tuaj, dru bredhi mes dëborës,
me fytyra të nxira, me supe
që ngrenë trarë hallesh.

Klithmat, ndërtojnë ura, rrugë, pallate.
Kurse vetë strehohen poshtë gjetheve të vetmisë.

Dëbora klith, klithma të bukura, ezmere, bionde, jetime...